Als publiek zijn we getuige van een afwisselend droogkomisch en verontrustend samenspel van conversatie, beweging en gebaren in een gesimuleerde buitenruimte. De conversatie ontvouwt zich in 5 cycli, doorsneden door intervallen, waarin de dans een steeds groter aandeel krijgt. De choreografie van stem en lichaam is zeer gedetailleerd in ritme en muzikaliteit, dictie en articulatie. Dit creëert een nabootsing van een levendige, spontane uitwisseling tussen de vrouwen, maar wel een die volledig kunstmatig is en zich zo verhoudt tot de landschappelijke perfectie en esthetiek van de gecontroleerde natuur van het park. Gaandeweg raken spraak, beweging en enscenering met elkaar verweven: lopen wordt dansen, spraak wordt zingen en het park verandert in een heel andere plek. Er wordt een poort geopend naar een toekomst die we ons alleen maar kunnen niet voorstellen.